Voldoeningsgevoel & Zelf-compassie

Meestal wanneer we bezig zijn met het concept ‘geluk’ negeren wij het ‘heden’ en gaan wij met onze aandacht of naar het verleden of naar de toekomst. Wij richten onszelf op daden, mensen, objecten of plaatsen die ons, zo wij denken, gelukkiger zullen maken in de toekomst of die ons gelukkig hebben gemaakt voor een korte periode in het verleden. Zeldzaam kunnen we geluk ervaren in het heden. Meestal kunnen wij het geluk ervaren als een herinnering in het verleden of als een voorgestelde gewenste gebeurtenis in de toekomt; ‘Als ik de loterij win, dan zal ik……’. Wij overtuigen onszelf dat het straks zal gebeuren, ‘binnenkort zullen we echt gelukkig zijn’, het is gewoon een kwestie van tijd. Ons leven leert ons precies het tegenovergestelde:
zolang het voldoeningsgevoel van onze hartenwensen verreweg van ons is zullen we een onvoldoeningsgevoel blijven ervaren;
zolang wij dit onvoldoeningsgevoel blijven ervaren, zullen wij moeite blijven doen om een voldoeningsgevoel te ervaren;
zolang wij moeite blijven doen om een voldoeningsgevoel te ervaren, zullen we geen voldoeningsgevoel ervaren;
zolang wij geen voldoeningsgevoel zullen ervaren zullen we het geluk niet kunnen ontmoeten.

Wanneer ons ego niet krijgt wat hij wil, is hij niet gelukkig. Hij stuurt ons naar de richting van een gedachte, een gevoel of een daad die ons, volgens hem, zal helpen om contact te maken met de bron van het geluk.
Ons leven heeft ons geleerd dat op het moment dat wij bereiken wat wij willen bereiken, het voldoeningsgevoel zeer tijdelijk is; na een korte tijd ervaren we wederom de afwezigheid van voldoening en geluk en beginnen wij weer met de eindeloze jacht naar het volgende iets dat ons echt gelukkig kan maken. Voor de meeste mensen is geluk te vinden in dat wat wij ervaren als ‘verleden tijd’ of ’toekomstige tijd’. De illusie van het ‘verleden’ en van de ’toekomst’ is noodzakelijk om de illusie van het ‘geluk’, zoals de meeste mensen dit ervaren, in leven te houden.

Hoe kunnen we gelukkig zijn zonder de overtuiging dat ons leven in de toekomst beter zal worden?
Hoe kunnen we gelukkig zijn zonder de overtuiging dat ‘morgen’ altijd zal komen?
De verbinding die de meeste mensen maken tussen hun geluk en de toekomst is een van de grootste obstakels op hun weg naar geluk.
Deze verbinding staat in contradictie met de essentie van het leven zelf en met de universele wetten.
De ’toekomst’ is een concept dat gemaakt is door ons bewustzijn, het bestaat niet echt. De toekomst is niet meer dan een idee van het menselijk bewustzijn.
Is er een manier om gelukkig te zijn terwijl wij blijven vasthouden aan onze illusie van de ’toekomst’? – Ja 🙂
Iedereen is op zoek naar het geluk. Moeten we ons inspannen om gelukkig te zijn?
In het Westen geloven wij dat wij ons in horen te spannen om geluk te ervaren. De westerse cultuur kijkt niet serieus naar de afwezigheid van moeite en ziet de mens die moeiteloos leeft als een lui en inactief persoon.
– Is het mogelijk om gelukkig te zijn zonder teveel inspanning?
– Is inspanning nodig om gelukkig te zijn?
– Nee!
Inspanning staat in contradictie met ‘geluk’. Inspanning saboteert onze kansen om gelukkig te zijn. Inspanning zorgt ervoor dat de mensen zich voor de rest van hun leven eenzaam en miezerig zullen voelen.
Tantra beoefent de volgende drie ‘geluks’-kwaliteiten:
1. Bewustzijn en ervaren van het Nu
2. Ervaren van Voldoeningsgevoel
3. Beleven van Zelf-compassie

Het Nu
De mind bestaat alleen in wat wij ervaren als ‘verleden’ of ’toekomst’. Ons bewustzijn is gebouwd en ontwikkelt om slechts één ding te doen en dat is het registreren van haar eigen spiegelingen en eigen ideeën. Ze kan het alleen maar doen of na een gebeurtenis of voor een toekomstige voorgestelde gebeurtenis. Ons bewustzijn kan niet registreren en spiegelen tegelijk. Dat is de reden waarom onze gedachten bezig zijn met dat wat al gebeurd is of met dat wat zal gebeuren. Het enige fysieke mechanisme in ons lichaam dat gebouwd en ontwikkelt is om te ervaren in het heden is ons hogere-zelf (het Zijn); dit doet hij zonder gebruik te maken van onze zintuigen. Het Nu is een tijdloos bestaan. Vaak wordt gesproken over leven in het Nu; besteed volledige aandacht aan het moment (mindfulness), maar op het moment dat je de aandacht besteed aan iets, ben je al buiten het moment van Nu. Aandacht is een ‘mindprodukt’, een forcering. Aandacht kan je besteden aan iets dat net is gebeurd of zal gebeuren. Dit betekent dat mindfulness eigenlijk een helder focussen in het verleden of in de toekomst is. Het doel van elke vorm van meditatie, behalve de analytische meditatie, is ons bewustzijn te kalmeren, te balanceren en te verhelderen waardoor ervaring in het Nu mogelijk wordt.

Om het Nu te kunnen ervaren horen wij een ‘weerstand-loosheid’ te ontwikkelen in relatie met elke gebeurtenis in ons leven. Weerstandloosheid betekent afwezigheid van oordeel en mening over ervaringen; het betekent een neutrale observatie. Neutrale observatie geeft ons de mogelijkheid om de gebeurtenissen in ons leven te ervaren zonder de illusie dat wij de gebeurtenis zelf zijn.
Wij zijn niet boos, wij ervaren boosheid
Wij houden niet van, wij ervaren liefde.

Een neutrale observatie bevrijdt ons van een aangetrokken zijn of afkeer ervaren tot een object, een gebeurtenis of een persoon en kalmeert de woeste, onrustige wateren in onze bewustzijn. Het niet-identificeren met de vele gebeurtenissen in ons leven geeft ons de mogelijkheid om de waarde van de inhoud van ons leven te begrijpen en hiervan gebruik te maken voor onze zelfontwikkeling. Voldoeningsgevoel Op het moment dat wij zullen erkennen dat alles dat in ons leven gebeurd noodzakelijk en juist is, zoals het hoort te zijn, pas dan zullen we ons gelukkig kunnen voelen. Daarom horen wij een weerstand-loosheid te ontwikkelen. Wij horen te leren los te laten en stoppen met het creëren van weerstand tegen ons leven zoals het is. Wij horen te begrijpen dat ons leven perfect is en op die manier ons leven te ervaren. Ons leven is een eindeloze les. Ons leven is de enige mogelijkheid voor zelfontwikkeling. Weerstand tegen het leven betekent weerstand tegen ons eigen bestaan. Weerstand tegen ons eigen bestaan betekent zelf-vernietiging. Elke ervaring in ons leven is precies wat wij nodig hebben op dit moment. Elke ervaring is noodzakelijk. Elke ervaring is perfect. Elk moment in ons leven is juist. Elk moment in ons leven is precies wat wij nodig hebben om ons terug te keren naar de universele eenheid.

Zonder neutrale observatie oordelen wij over onszelf door eindeloze emotionele overstromingen van afwijzing en aantrekking. Wij zijn aangetrokken tot bepaalde ervaringen, gebeurtenissen, objecten en bepaalde mensen en wij voelen afwijzing naar bepaalde gebeurtenissen, objecten en bepaalde mensen. Wij zijn constant bezig met oordelen. De hoge, onstuimige golven die dit oordelen veroorzaakt in ons bewustzijn berecht ons tot eindeloos oordeel, kritiek, hebzucht, angst en agressie. Om een voldoeningsgevoel te ontwikkelen horen wij de heelheid en de noodzakelijkheid van elke gebeurtenis in ons leven te erkennen. Ons geluk is te vinden in wat wij hebben, in wat er is en niet in wat wij willen hebben of in dat wat wij willen dat zal gebeuren.

Zelf-compassie
Mensen vergissen zich tussen compassie en medelijden, tussen zelf-compassie en tussen zelf-toegeeflijkheid en luiheid. De vergissing tussen zelf-compassie en zelf-toegeeflijkheid is de grootste reden dat mensen geen compassie voor en met zichzelf ervaren. Ze zijn bang dat ze lui zullen worden en dat ze zullen opgeven bij het doen van de kleinste moeite. Ze geloven dat zelf-oordeel en constant ontevreden zijn noodzakelijk zijn voor ontwikkeling en succes. Mensen hebben een voorkeur voor ontwikkeling van zelfwaardering in plaats van zelf-compassie. Er is een fundamenteel verschil tussen zelf-compassie en zelfwaardering. Zelf-compassie komt uit het hart, het is een gevoel, een emotie. Zelfwaardering komt vanuit de arrogantie van de afgescheiden ego en het bewustzijn. Het is een gedachte, een illusie. Zelfwaardering kan ons verblinden en onze zelfontwikkeling belemmeren. Zelf-compassie geeft ons een gevoel van welzijn en innerlijke rust. Het geeft ons het gevoel dat wij onszelf kunnen vertrouwen, zien en voelen. Er is geen verschil tussen zelf-compassie en compassie voor anderen. In beide gebeurtenissen heeft het te maken met de erkenning van pijn en het tonen van betrokkenheid bij het lijden, nood en angst van het zelf en anderen. Dit betekent emotionele betrokkenheid bij onaangename emoties en situaties.
Hoe hebben wij geleerd om geen compassie te voelen en te tonen naar onszelf en anderen?

Zelf-compassie heeft een directe verbinding met de manier waarop wij worden opgevoed en de manier waarop wij leren om kennis en vaardigheden te ontwikkelen. In de westerse maatschappij noemen wij de eindeloze processen van het leren een mislukking. Als een baby leert lopen valt hij keer op keer voordat hij leert zichzelf te balanceren op zijn twee beentjes en zelfverzekerd durft te lopen naar zijn toekomst. Niemand zal het idee hebben om het leerproces van het lopen een mislukking te noemen. Een paar jaren nadat het kind heeft leren lopen zal het tot zijn grote verbazing ontdekken dat mensen om hem heen van hem verwachten dat hij nieuwe vaardigheden en kennis zal kunnen opdoen op een snelle en efficiënte manier. Zijn ouders en zijn leerkrachten zullen van hem eisen om alles dat hij hoort te leren te kunnen onthouden, herinneren en uit te kunnen voeren zonder ‘fouten’. Het kind zal zich meer en meer angstig en onzeker gaan voelen wanneer hij nieuwe dingen moeten leren. Het kind zal voelen dat hij niet aan de verwachtingen van zijn ouders en zijn leerkrachten kan voldoen. Na een paar jaren zal hij begrijpen dat de mensen om hem heen van hem verwachten om bepaalde resultaten te bereiken terwijl zij de weg die tot deze gewenste resultaten leidt en de tijd die hiervoor nodig is zullen zien als een obstakel. De weg naar het resultaat, het leerproces, de ervaringen en de processen van die ervaringen zullen worden gezien als een onnodige vertraging, een mislukking en beperkte leervermogens. Wat gebeurt er als wij ‘mislukken’?

Degene die geen zelf-compassie heeft kunnen ontwikkelen als resultaat van een onbewuste opvoeding zal beginnen rond te lopen in een pijnlijke cirkel van vernietigende zelfminachting: ‘ik ben weer mislukt’, ‘ik ben niet goed genoeg’, ‘het heeft geen zin om vol te blijven houden/door te blijven gaan’.. Hij zal zich schuldig en niet goed genoeg voelen en zal een gewoonte van zelf-compensatie ontwikkelen door zelfvernietiging: nog een sigaret, nog wat snoepjes, nog een avond voor de televisie, nog een glaasje alcohol enzovoort enzovoort. Degene met voldoende zelf-compassie, genoeg zelfliefde en geloof in zijn mogelijkheden zal zijn leerproces keer op keer herhalen zonder stress en zelfoordeel totdat hij zijn doel zal bereiken. Onze cultuur leert ons dat hard zijn voor onszelf, zelf-straffing en zelfvernietiging de juiste weg is om onszelf te ontwikkelen en betere prestaties te bereiken.
Onze cultuur en opvoeding moedigt het negeren van de behoeftes van ons hart en lichaam aan en gebruikt het creëren van schuldgevoel, schaamte en zelf-oordeel als een techniek om mensen te motiveren om te leren en te presteren. Onze scholen moedigen prestaties en gehoorzaamheid aan en onderdrukken zelfexpressie en creativiteit. Elke poging van onze kant om zelf-compassie uit te voeren en naar ons hart en lichaam te luisteren wordt gevolgd door een straf. Wij zijn systematisch opgevoed om ons lichaam, ziel en emoties zoveel mogelijk te mishandelen en te negeren. De acceptatie van onze heelheid is de juiste stap naar ons geluk. Mensen met zelf-compassie hebben minder last van depressie en angst en hebben de neiging meer gelukkig en optimistisch te zijn.

Compassie betekent accepteren en geen weerstand creëren tegen het feit dat pijn, ziektes, fysieke en emotionele moeilijkheden, onaangenaamheden en oncontroleerbaarheid een onvermijdelijk en nuttig deel zijn van ons leven.
Compassie betekent de mogelijkheid om onze ervaringen en de gebeurtenissen in ons leven oordeelloos te aanvaarden en geen weerstand te creëren tegen de eindeloze kringloop van ons leven.
Compassie betekent een zelfverzekerdheid, zelfbewustheid en een rustige aanwezigheid in ons leven.
Het is moeilijk voor te stellen: zelfgroei en een zelfontwikkelingsproces zonder een sterke en actieve aanwezigheid van zelf-compassie. De vordering op de lader van het bewustzijn is een resultaat van de directe verbinding met de compassie die wij uitstralen naar onszelf en anderen. Zonder compassie zullen we vast blijven zitten in de lege, waardeloze illusie van kennis. Zelf-compassie zal nooit kunnen leiden tot zelfmedelijden en luiheid. Het is precies het tegenovergestelde. Zelf-compassie is begrijpen dat alles perfect is zoals het is. Dat alles in ons leven noodzakelijk is voor onze zelfontwikkeling ongeacht onze gevoelens, onze gedachten en oordelen hierover. Dat elk moment in ons leven een geschenk is speciaal voor ons vanuit de oneindige onzelfzuchtige Liefde van de Spirit. Elke dag is een perfecte dag.

Paradox:
De meeste volwassenen in het Westen zijn gewend aan een continue, onbewuste inspanning. Zij spannen zich niet in om het inspannen; het is een gewoonte geworden.
De meeste volwassenen in het Westen doen moeite om zich niet in te hoeven spannen, dus om te kunnen ontspannen. Ze zijn niet aangewend aan ontspanning.
Vraag:
Hoe kunnen we geluk ervaren zolang wij ons blijven inspannen om te kunnen ontspannen?
Met wensen van geluk en liefde voor allen,