Ik geef de voorkeur aan lesgeven zonder woorden. Woorden en uitleg zijn niet praktisch of nuttig bij het beoefenen van Tantra als een manier van leven.
In mijn lessen creëer ik situaties waarin directe ervaring de conceptuele verwachtingen doet instorten.
Praten en het gebruik van woorden leiden onvermijdelijk tot mentale rampen en misverstanden. Ze bevorderen de accumulatie van nutteloze kennis en een opgeblazen spiritueel ego.
De verzameling van wat ‘kennis’ wordt genoemd, hangt af van woorden, meningen en overtuigingen. De meeste mensen verwarren gedachten met ‘waarheid’ en ‘feiten’, wat leidt tot een nutteloos vals gevoel van illusoire zekerheid.
Het leven is een verhaal dat we onszelf vertellen, een collectieve droom van illusies. In moderne tijden noemen we dat ‘The Matrix’.
Kennis kan niet het hart doordringen, en emoties kunnen niet volledig verklaard worden door de woorden van de geest. Elk spiritueel pad dat met woorden wordt uitgelegd, kan niet direct tot het hart spreken. Dit is de reden waarom er zoveel geweld, agressie en rivaliteit bestaat tussen religies/spirituele tradities, en zelfs binnen de verschillende stromingen van dezelfde religie of traditie.
Het oorspronkelijke doel van Tantra was, en is nog steeds, “expansie richting bevrijding”—bevrijding van de illusies van kennis, woorden, gedachten, emoties en alle andere sluieren die mensen blind maken voor het ervaren van de ware aard van hun bestaan.
Dit leidt tot interessante en paradoxale spirituele situaties. Een voorbeeld hiervan is de poging om non-dualisme uit te leggen met behulp van woorden, die in hun wezen de basis vormen van dualisme in menselijke communicatie.
Hoewel ik niet vermijd te spreken in mijn lessen, vindt het leerproces zelf plaats buiten de woorden.
Als je Tantra wilt beoefenen, begin dan met jezelf te bevrijden van je verlangen naar kennis, zekerheid, controle en mentaal, fysiek en emotioneel comfort. Dat is een goed begin.
Waarheid vind je in leegte en stilte… of niet?
De spirituele reis is een oneindige weg, van wie we denken dat we zijn, naar wie we werkelijk zijn.
De reiziger op het spirituele pad moet onthouden dat de leraar slechts een kanaal is voor het overbrengen van kennis, die de leerling zelf moet omvormen tot wijsheid door directe ervaring.
Zich richten op de leraar en diens persoonlijkheid belemmert, en kan zelfs blokkeren, de vooruitgang van de leerling. De aandacht van de leerling hoort gericht te zijn op zijn eigen ontwikkeling, niet op de leraar.
Het is belangrijk te beseffen dat een spirituele leraar, zoals elke leraar, er is om ons pad te verlichten. Wat wij uit dat licht opnemen, hangt van onszelf af, ieder naar zijn of haar vermogen om te begrijpen, te verwerken en te onderscheiden wat passend en juist is. Daarom is de fixatie op de leraar of op de studie zelf overbodig. Wat werkelijk telt is onze eigen weg, onze groei en de verankering van het onderricht in ons dagelijks leven. De scheiding tussen de leraar en de leer is essentieel.
Zelfacceptatie en eigenliefde zijn basisvoorwaarden voor elk spiritueel werk. Misschien vormen ze wel het grootste obstakel voor het zien van de dingen zoals ze werkelijk zijn, voor het openen van het hart en voor het toelaten van nieuwe vormen van begrip en waarneming.
De hoeksteen van MKT is zelfacceptatie. Ontwikkeling betekent niet iemand anders worden volgens een denkbeeldig ideaal van wat we zouden moeten zijn, maar terugkeren naar ons oorspronkelijke zelf, naar de aangeboren goedheid in ons, onder al het lawaai en de psychische verschijnselen zoals woede, jaloezie en afwijzing. We streven ernaar terug te keren naar een open hart, en te geven aan onszelf en aan anderen vanuit die goedheid waarmee we geboren zijn.
De verbale leermethode is gebaseerd op lezen en schrijven. Schrijven is belangrijk om te voorkomen dat onze gewoontegeest de neiging krijgt om af te wijzen, te categoriseren, weerstand te bieden of alles in het kader van “dat ken ik al” te plaatsen. Achter de woorden schuilt diepte, een hele wereld. Aanvankelijk ontvangen we de woorden in hun uiterlijke vorm, maar geleidelijk dringen we door tot hun diepte via onze persoonlijke ervaring.
Woorden hebben slechts waarde wanneer ze in ons dagelijks leven tot uitdrukking komen. Dit is geen theoretische studie, maar een praktische weg die ons uitnodigt om de werkelijkheid op een andere manier te ervaren. Tijdens het leerproces keren bepaalde woorden herhaaldelijk terug en wortelen in ons, tot ze bouwstenen worden van een nieuwe innerlijke structuur.